تولید ایمونوتوکسین anti vegfr-2 rpe38 و ارزیابی اثر آن بر رده های سلولی huvec و mcf-7 در محیط کشت

ایمونوتوکسینها برای درمان سرطان در حال توسعه هستند. آنها از آنتی بادیهای متصل به توکسین مانند اگزوتوکسین پسودوموناس تشکیل میشوند. از طرف دیگر فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (vegf) در آنژیوژنزیس تومور نقش دارد و مهار vegfr-2 آنژیوژنزیس و رشد تومور را مهار میکند. هدف از این مطالعه تولید ایمونوتوکسین anti-vegfr2/rpe38، ارزیابی فعالیت سایتوتوکسیسیتی و مکانیسم عملکرد آن در in vitro بود. برای تولید ایمونوتوکسین ابتدا dna سنتتیک طراحی شد که پروتئین pe38 نوترکیب را کد کرده و در ایکولای به شکل القایی بیان میشود و توسط کروماتوگرافی نیکل سفارز تخلیص شده و پروتئینها با تکنیک نوسترن بلات آنالیز شدند. سپس rpe38 به طور شیمیایی به anti-vegfr2 کونژوگه شد. سایتوتوکسیسیتی سلولی ایجاد شده با ایمونوتوکسین توسط تست mtt در رده های سلولی huvec و mcf-7 (vegfr2+) ارزیابی شد. در نهایت مکانیسم سایتوتوکسیسیتی ایمونوتوکسین به وسیله رنگ آمیزی آنکسین v و فلوسایتومتری ارزیابی شد. ارزیابی سایتوتکسیسیتی در in vitro نشان داد که ایمونوتوکسین anti-vegfr2/pe38 برای سلولهای vegfr2+ توکسیک است. در حقیقت ایمونوتوکسین به طور معنی داری تکثیر سلولهای huvec و mcf-7 را در مقایسه با گروه کنترل به شکل اختصاصی vegfr2 مهار میکند (p<0.05). همچنین نتایج فلوسایتومتری نشان داد که مکانیسم ایمونوتوکسین برای القا مرگ سلولی، آپوپتوز است. ایمونوتوکسین باعث اثر سایتوتوکسیسیتی سینرژیستیک میشود که با کاهش حیات سلولی و افزایش آپوپتوز ایجاد شده توسط anti-vegfr2 و pe38 مشخص میشود. بنابراین نتایج، امکان استفاده از ایمونوتوکسین anti-vegfr2/pe38 را برای درمان سرطان مطرح میکند زیرا تقریبا تمام تومورها آنژیوژنزیس را با بیان بالای vegfr2 القا میکنند.